അങ്ങനെ ഒരു മാസത്തെ നോട്ടീസ് കൊടുത്തു ടൂറിസം ഫീല്‍ഡ്നോട് ഞാന്‍ വിടപറഞ്ഞു. ഇത്തവണ സൗദികാരന്‍ തന്റെ തനിസ്വഭാവം കാണിക്കാതെ പറഞ്ഞത് പോലെ രണ്ടു ടു-വീലെര്‍ സ്പൈര്‍പാര്‍ട്സ് കടകള്‍ തുടങ്ങി. ഒന്ന് സിറ്റിയുടെ ഹൃദയഭാഗത്തും(അത് സാമാന്യം വലിയ ഒരു കട), മറ്റൊന്ന് സിറ്റിയുടെ പുറത്തും, എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ ഒരു ഓണംകേറാ മൂലയിലും.(ഇത് ഒരു ചെറിയ മുറുക്കാന്‍ കടയുടെ വലിപ്പത്തില്‍). ഫുള്‍ ടാങ്ക് പെട്രോളും അടിച്ചു ബൈക്കില്‍ കറങ്ങി നടന്ന ഞാന്‍ കട തുറന്നു രണ്ടാം ദിവസം മുതല്‍ ബസ്സിലായി യാത്ര. ദിവസവും രാവിലെ ഏഴുമണിക്ക് വീട്ടില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങിയാല്‍ മാത്രമേ ഒരു എട്ടു എട്ടരക്ക് എങ്കിലും കട തുറക്കാന്‍ പറ്റൂ. എല്ലാ ദിവസവും രാത്രി എട്ടു മണിക്ക് കട അടച്ചു കര്പൂരവും കത്തിച്ചു, ഒന്‍പതു മണിക്ക് മുന്നേ സിറ്റിയില്‍ ഉള്ള കടയില്‍ ചെന്ന് അതാതു ദിവസത്തെ കണക്കുകള്‍ ഏല്പ്പി്ക്കണം. ദിവസവും പത്തു രൂപ തരും അടുത്ത ദിവസത്തെ വണ്ടി കൂലിയായി. അതും വാങ്ങി വീട്ടില്‍ എത്തുമ്പോള്‍ ഏകദേശം പത്തു മണിയാകും. ഇതായിരിന്നു ദിനചര്യ. കൂട്ടുകാരെ പോലും കാണാന്‍ അവസരം കിട്ടുന്നത് ഞാറാഴ്ച ദിവസം ആയിരിന്നു, അല്ലെങ്ങില്‍ ഒരു ബന്ദോ ഹര്‍ത്താലോ വരണം. ഈ കടയില്‍ വെച്ചാണ് ഞാന്‍ ബിസിനസ്‌ന്റെ ബാലപാഠങ്ങള്‍ പഠിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയത്. നാക്കിന്റെ ബലത്തില്‍ മാത്രം പിടിച്ചു നില്ക്കാന്‍ പറ്റുന്ന ഒരു അങ്കതട്ട് ആണ് ഈ ബിസിനസ്‌ ലോകം എന്ന് ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയത് അവിടെ വെച്ചാണ്. പലതവണ കരുതിയതാണ്, എല്ലാം ഇട്ടെറിഞ്ഞു പോകണമെന്ന്, പക്ഷെ എന്നെ വിശ്വസിച്ചു ഏല്‍പിച്ച ഒരു കാര്യം, അത് ന്യായമായ കാര്യമില്ലാതെ ഒരു സുപ്രഭാതത്തില്‍ ചെന്ന് താക്കോല്‍ മുന്നിലേക്ക്‌ ഇട്ടു കൊടുത്തിട്ട് "എനിക്ക് ഇനി വയ്യാ, താന്‍ വേറെ ആളെ നോക്ക്" എന്ന് പറയാന്‍ കഴിയുമായിരിന്നില്ല. പിന്നെ മുകളില്‍ ഇരിക്കുന്ന അങ്ങേരു തലയില്‍ വരച്ചത് ഇതാണെങ്ങില്‍ പിന്നെ നമ്മള്‍ മസ്സില്‍ പിടിച്ചിട്ടു വല്ല കാര്യവും ഉണ്ടോ?.(മുകളില്‍ ഇരുന്നു കൊണ്ട് അങ്ങേര്‍ക്കു എന്തും ആകാമല്ലോ, ആരെയും പേടിക്കണ്ടല്ലോ) ഇങ്ങനെ ഒക്കെ ആയിരിന്നു എന്റെ ചിന്ത ഏതാണ്ട് ആദ്യ മൂന്ന് മാസം. പക്ഷെ എല്ലാം മാറി മറിഞ്ഞത് ഒരെറ്റ ദിവസം കൊണ്ടായിരിന്നു.
എല്ലാ ദിവസവും ഉച്ചക്കുള്ള ഭക്ഷണം അമ്മ രാവിലെ തന്നെ പൊതിഞ്ഞു തരും. വീട്ടില്‍ നിന്നും പുറപ്പെടുന്നതിനു മുന്‍പ് ഒരു ചായ കുടിക്കാനുള്ള നേരം കിട്ടിയാല്‍ ഭാഗ്യം. എന്റെ എട്ടാം ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ തന്നെ പൊതിചോറ് കൊണ്ട് പോകുന്ന പരിപാടി നിര്‍ത്തി വെച്ചതാണ്, പക്ഷെ വീണ്ടും അത് ചുമക്കാന്‍ ആണ് വിധിയെങ്ങില്‍ പിന്നെ പിടിച്ചാ കിട്ടുമോ?? ദിവസവും കിട്ടുന്ന പത്തു രൂപയില്‍ നിന്നും രാവിലെയും വൈകിട്ടും പോയി വരുന്ന വണ്ടി കൂലിയും കഴിഞ്ഞു വല്ലതും മിച്ചം കാണും. മിക്കവാറും ഈ മിച്ചം പിടിക്കുന്ന കാശ് ആണ് രാവിലത്തെ ഭക്ഷണം കഴിക്കാന്‍ ഉപയോഗത്തില്‍ വരുന്നത്. കടയുടെ തൊട്ടടുത്ത്‌ തന്നെ ഒരു ചെറിയ ഹോട്ടല്‍ ഉണ്ട്, ഒരു രൂപ കൊടുത്താല്‍ നാല് ചൂട് ദോശയും നല്ല സ്വാദേറിയ സാമ്പാറും കിട്ടും. വിശപ്പ്‌ തീരെ സഹിക്കാന്‍ പറ്റാത്ത ദിവസം ഈ ഹോട്ടല്‍ ആണ് ഏക ശരണം. കാരണം ' ബെഗ്ഗര്‍സ് കാന്റ് ബി ചൂസേര്‍സ്സ് ' എന്ന അവസ്ഥ. അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം ആ ഹോട്ടലില്‍ ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്ന സമയത്താണ് തൊട്ടടുത്ത്‌ ഉണ്ടായിരുന്ന മേശയുടെ മുകളില്‍ കിടന്ന പുസ്തകം കണ്ടത്, കടയില്‍ വെറുതെ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ വായിക്കാം എന്ന് കരുതി എടുത്തു നോക്കിയപ്പോള്‍ ആണ് മനസ്സിലായത്‌ അത് ഒന്നോ രണ്ടോ വര്‍ഷത്തെ മാത്രം പഴക്കമുള്ള ഒരു സ്കൂള്‍ മാഗസിനെ ആണെന്ന്. പ്രതേകിച്ചു ഒന്നും വായിക്കാന്‍ തോന്നിയില്ല. വെറുതെ രണ്ടു മൂന്ന് താളുകള്‍ മറിച്ചു നോക്കി, ആ താളുകളില്‍ ഒന്നില്‍ ഒരു അവാര്‍ഡ് ദാന ചടങ്ങിന്റെ ഫോട്ടോ, ആ ഫോട്ടോയില്‍ ഞാന്‍ ആദ്യം കണ്ടത് അവാര്‍ഡു കൊടുക്കുന്ന പ്രായമായ സ്ത്രീയെയും അത് വാങ്ങാന്‍ നില്‍ക്കുന്ന പെണ്‍കുട്ടിയെയും അല്ലായിരിന്നു. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ് എല്ലാ ദിവസവും രാവിലെ ഞാന്‍ കാണുവാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്ന അതെ പാല്‍പുഞ്ചിരിയുമായി അവരുടെ ഇടയില്‍ നില്‍ക്കുന്ന ലച്ചുവിനെ ആണ്.
ഇവിടെ വന്ന് എന്റെ കത്തി സഹിക്കുന്ന എല്ലാവര്‍ക്കും, പിന്നെ ലച്ചുവിനും....
എന്റെ ഹൃദയം നിറഞ്ഞ പുതുവത്സരാശംസകള്‍